CERKAK BAHASA JAWA

Nama : Sari Iskadewi

No.      : 21

Kelas   : XI IPA 2

LUNA

            Luna iku bocah sing menengan. Luna ora seneng srawung lan ora seneng rame. Amarga kuwi Luna ora duwe kanca akeh lan akeh uwong nganggep Luna iku bocah aneh. Saben dina Luna dolanan dhewe neng jobo omah karo boneka kesayangane. Boneka kuwi uwes dianggep kaya kancane dhewe. Kadang ibuke bapake Luna bingung lan kuwatir karo polahe Luna sing ora gelem srawung lan omongan dhewe karo bonekane.

            “Luna...” ujar bocah lanang sebaya karo Luna.

            “Dalem. lho kowe sopo?” takon Luna.

            “Aku johan. Kok kowe dolanan dhewe?”

            “Aku wes biasa dolanan dhewe.” ujar Luna.

            “Seko saiki aku bakal ngancani kowe dolanan.”

            “Tenan?” Luna sumringah.

            “Tenan Luna.” Johan mesem.

            “Nuwun.” Luna mesem.

            Semenjak kedadean kuwi. Luna lan Johan dadi kanca. Saben dina Johan teka ning omahe Luna. Ngancani Luna dolanan. Luna karo Johan wes kaya kakang adhi. Bapak ibukke Luna tambah kuwatir karo kondisi Luna,mergo kuwi Luna ora oleh dolanan neng njobo meneh.Luna dikurung neng njero omah,ora oleh metu. Luna nangis mergo ora iso dolanan karo Johan meneh. Saben dina Luna mung nyawang Johan saka cendhela. Johan mung isoh nyawang Luna neng cendhela saka njobo karo mesem.

            “Ibuk Bapak pun mboten sayang kalih Luna” ujar Luna karo nangis.

            “Ibuk sayang banget karo Luna.” Ujar ibukke Luna karo ngelus rambut Luna.

            “Menapa Luna mboten angsal dolan ten njawi?” Luna nyawang njobo.

            Ibukke meneng ora jawab pitakone Luna. Luna banjur ninggalke ibukke terus mlebu kamar. Ning kamar,Luna bingung kudu kepiye. Luna miker opo saktenane kareppe ibuk bapake,ngasi Luna dikurung neng ngomah ngene iki. Luna miker jero ngasi keturon.

            Esuk-esuk Luna marani ibukke sing lagi masak. Luna dhuwe ide ben isoh metu saka ngomah.

            “Buk,kula nyapu latar ngih?” ujar Luna

            “Oya nduk,sapu ne wes eneng neng njobo.” Ujar ibukke sinambi sibuk masak.

            “Oo...ngih buk.” Luna langsung mlayu metu omah.

            Luna njikuk sapu terus nyapu. Luna pancen ora dhuwe niatan nganggo minggat saka omah,Luna mung kepingin isoh ketemu Johan neng njobo. Karo nyapu,Luna sedilit-sedilit nyawang dalan cilik sing biasa diliwati Johan. Luna ngarep banget Johan teka. Amarga uwes suwe Luna ora ketemu Johan. Ora omong-omongan.

            Luna wis rampung nyapu lan sing dienteni ora njedul-njedul. Luna mlaku alon-alon,nyelehke sapu.

            “Luna..” swara cah lanang saka mburi.

            “Johan...” Luna kaget lan seneng banget,merga sing ditunggu wis teka.

            “Luna,piye kabare? Suwe ora ketemu.” takon Johan karo mesem.

            “Alhamdulillah,kabarku apik apik wae. Lha kabarmu piye? Apik ta?” ujar Luna.

            “Alhamdulillah,apik. Ngopo kowe ora tau metu omah?” takon Johan.

            “Amet,aku ora oleh metu karo bapak ibukku. Jane aku yo pengen banget dolanan karo kowe. Aku neng ngomah nelangsa.” Luna arep nangis.

            “Uwes..uwes...aja nangis. Bapak ibukmu sayang banget karo kowe,dadi kowe ora oleh metu,ndak kowe kenapa-kenapa. Iki aku ndhuwe bando ngo kowe.” ngelus pundake Luna banjur meneh ke bando saka tanduran lan kembang-kembang karo mesem.

            “Hah..iki nganggo aku? Apik. Nuwun Johan.” Luna seneng banget.

            “Luna..ayo sarapan nduk.” ujar ibukke saka lawang.

            “Njih buk.” noleh ning ibukke.

            “Jo...” Luna kaget lan bingung merga Johan wis ora eneng neng ngarepe.

            “Nggoleki apa nduk?” takon ibukke sing wis ning sandinge Luna.

            “Ibuk ngertos rencang kula mboten? Wau ten mriki.” takon Luna.

            “Sapa ta nduk? Ket mau ora eneng sapa-sapa. Uwes ayo maem dhisik.” rangkul ibukke karo mlaku mlebu omah. Luna mung meneng wae,manut karo ibukke. Luna maem karo miker Johan sing ngilang. Ora biasane Johan kaya ngunu.

            “Paleng Johan wedi karo ibuk” batin Luna.

            Kaya biasane,Luna nyawang njobo karo ngarep Johan bakal teka. Ngasi bengi Luna neng kunu. Johan ora teka-teka. Luna tambah bingung,mau ngilang,saiki ora teka. Ibukke Luna bingung karo Luna sing meneng wae koyo lagi miker masalah gedhe.

            “Miker apa kowe ki nduk?” ibuke Luna lungguh ning sandhinge Luna.

            “Johan buk.” ujar Luna rada alon.

            “Johan? Sopo kuwi? Kancamu sek mbok goleki mau?” takon ibuke.

            “Inggih buk.”

            “Ket kapan kowe dhuwe kanca? Kok ora tau dikenalke karo ibuk?” ibuke bingung.

            “Sampun dangu buk. Lha kula mboten angsal dolan ten njawi dados mboten saged ngenalaken Johan marang ibuk.” Jare Luna karo ngarep bakal diolehke dolan metu meneh.

            “Lho,bukane ket biyen kowe dolanan neng njobo dhewe. Ibuk ora tau weruh kowe dolanan karo kancamu kuwi.” ibukke bingung lan kuwatir karo Luna.

            “Mboten buk,kula yen dolanan ten njawi mboten piyambakan,kula kalih Johan buk.” ujar Luna ngeyeli ibuke.

            “Ana apa ta iki?” takon bapake Luna sing lagi wae bali kerja.

            “Eh..bapak. mboten napa-napa pak. Mriki tas e,kula betakke.” ibukke ngowo tas e bapake mlebu.

            “Eneng apa ta,nduk?” takon bapake karo ngelus rambute Luna.

            “Niki lho pak,ibuk wau mboten pikados menawi kula gadhah rencang asmane Johan. Johan sabendinten dolanan kalih kula pak.” ujar Luna ngarep bapake bakal pikados.

            “Owalah..ngunu ta. Jelas ibukmu ora pikados nduk,lha kowe ora tau ngenalke si Johan kuwi ning ibukmu. Yo uwis,sesok Johan dikenalke ning ibukmu,ben ibukmu pikados karo kowe.” ujar bapake sing nyaba ngademke atine Luna.

            “Bapak pikados kalih kula?” takon Luna ning bapake.

            “Wehh...jam piro iki? Ayo maem dhisik.” Bapake nyawang jam banjur mlaku mlebu ruang maem.

            “Duh....bapak ki.” batin Luna.

            Luna lan bapak ibuke maem bareng ning ruang maem. Ora eneng swara babar blas selama maem. Enenge mung swara  piring lan sendok sing kluntang klunting. Rampung maem,Luna ngewangi ibuke ngresiki meja maem lan isah-isah.

            “Buk?” ujar Luna karo isah-isah.

            “Piye nduk?” takon ibuke karo mberesi meja.

            “Mbenjang kula angsal dolan ten njawi?” ujar Luna wedi wedi.

            “Arep dolan karo Johan meneh?” takon ibukke.

            “Inggih buk.”

            “Takon bapake wae nduk. Ibuk manut karo bapak.”

            Rampung isah-isah Luna banjur mlebu kamar bapake. Sakwise neng tekan lawang kamar,Luna weruh bapake lagi sare. Luna ora wani nganggu bapake merga mesakke bapakke lagi wae bali kerja. Merga bapake lagi sare,Luna ora sido takon karo bapake. Luna mlebu kamare,Luna ora isoh turu merga kepikiran Johan sing ora kaya biasane dina iki.

            Esuk-esuk Luna duwe rencana arep nyapu latar meneh. Nanging Luna nyawang latar njobo uwes resik disapu. Luna banjur neng pawon takon karo ibukke sing nyapu latar sapa. Jebul tenan,sing nyapu latar ibuke.

            “Kae lho bapak,mau bengi durung sida takon ta? Kana takon dhisik.” ujar ibuke.

            “Njih buk.” marani bapake.

            “Pak.” ujar Luna ning bapake sing lagi maca koran karo ngopi.

            “Ana apa nduk?” takon bapake karo nyelehke koran ning meja.

            “Luna angsal dolan ten njawi,pak?” takon Luna.

            “Arep ketemu Johan,nduk? Dikenalke sisan karo bapak ibuk ya?” njaluk bapake.

            “Inggih pak.” Luna sumringah.

            “Yo uwes,gage kana. Aja suwe-suwe. Bapak wis penasaran.” ngakon Luna.  

            “Matur nuwun pak.” banjur mlayu metu omah.

            Ning njaba Luna nyeluk-nyeluk Johan. Nanging Johan ora teka-teka. Luna ngarep banget Johan isoh teka merga arep dikenalke karo bapak ibukke. Wis sejam Luna nunggoni Johan sing ora teka-teka. Ning batin Luna nesu karo Johan,Luna miker Johan wis ora gelem kekancan meneh karo Luna. Luna nangis.

            “Luna..” swara kuwi gawe Luna meneng.

            “Johan?” Luna noleh. Banjur kaget merga kuwi dudu Johan,tapi bapak ibuke sing kuwatir karo Luna banjur metu marani Luna sing lagi nangis.

            “Kowe ngapa nduk kok nangis?” takon bapak ibuke karo ngelus pundake Luna.   

            “Johan..” karo nangis.

            “Uwes-uwes, paleng Johan lagi sibuk. Ayo,mlebu wae,ning njaba adem.” ajak ibuke.

            “Ho’o nduk. Bener jare ibukmu. Ayo mlebu wae.” ujar bapake.

            Luna tetep nangis,karo mlaku bareng bapak ibuke mlebu omah. Sak durunge mlebu omah,Luna noleh mburi. Luna weruh ana bocah lanang ning mburi wit sanding dalan cilik sing biasane dinggo liwat Johan. Luna miker nek kuwi Johan. Banjur mlayu marani.

            “Johan...” mlayu marani bocah lanang sing didelok Luna. Nanging bocah lanang kuwi malah mlayu terus ngilang. Bapak ibuke Luna melu mlayu ngoyak Luna. Luna marani wit sing dinggo ndelik bocah mau.

            “Duh...dek. Kowe ki ngapa ta. Kok mlayu ki?” takon ibuke.

            “Johan ning kene pa?” takon bapake.

            “Inggih pak buk. Kula wau ngertos Johan ten mriki. Nanging Johan banjur mlayu ngilang.” Luna arep nangis.

            “Nduk...” ibuke ngelus pundake Luna.

            “Johan ki ora eneng. Johan ki ora nyata nduk.” ibuke nyaba nerangke ning Luna.

            “Mboten buk. Johan niku wonten. Johan niku rencang kula. Saben dinten dolanan kalih kula buk.” ujar Luna.

            “Nduk..ibuk bapak saben dina nyawang kowe ki mung dolanan dhewe. Omongan dhewe. Ora eneng sapa-sapa ning kana. Merga kuwi bapak ibuk ora ngolehke kowe dolanan ning njaba meneh. “ ujar bapake.

            “Mboten pak. Johan kala wingi maringi kula bando. Sakniki bandone wonten kamar.” mlayu mlebu omah,banjur mlebu kamar. Ning kamar Luna bingung. Bando sing diwenehi Johan ora eneng.

            “Nduk...sadar..nduk sadar.. Johan kuwi ora nyata. Bandone yo ora nyata.” ujar bapake sing nyusul Luna ning kamar.

            “Pak,mbenjang awak dhewe pindah mawon saking mriki.” ujar ibuke marang bapake.

            “Ho’o buk. Bapak setuju.”

            Luna nangis sedina nutuk merga iseh ora percaya karo bapak ibuke yen Johan kuwi ora nyata. Luna ngrasa yen Johan kuwi eneng tenan. Luna nesu karo Johan merga Johan ora ngandani saka awal. Nanging Luna tetep ora trima. Luna iseh durung pikados.

            Esuk-esuk bapak ibuk lan Luna uwes siap arep pindah. Luna mung meneng wae. Bapak ibuke ngrasa iki dalan sing apik nganggo Luna. Luna ngalamun ning njero mobil,nyawang bapak ibuke sing sibuk ngangkat barang sing arep digawa pindah. Bapak ibuke banjur mlebu mobil merga wis rampung mindah barang. Mobil alon-alon mlaku ninggalke omah. Wes rada adoh saka omah,Luna reti bocah lanang ning latar omah sing ditinggal mau. Bocah kuwi ndada ning Luna. Luna mung meneng,ora wani omong karo bapak ibuke,merga Luna reti bapak ibuke ora pikados karo omongane Luna.